Blog
Had je maar...
Had je maar....
Jullie ontmoetten elkaar op neutraal terrein. Vanuit een wederzijdse nieuwsgierigheid gaan jullie iets drinken. Hij verteld over zijn verleden en jij over de jouwe... hij toont belangstelling en lijkt oprecht geïnteresseerd in wat je verteld en jij bent onder de indruk van zijn openheid, zijn verhaal en het vertrouwen dat hij laat zien.
De avond gaat snel voorbij en jullie nemen afscheid in de wetenschap dat jullie elkaar weer zullen gaan ontmoeten. Hij onderhoud het contact, geeft je aandacht, hèèl veel aandacht en de ontmoetingen volgen elkaar snel op. En voordat je het in de gaten hebt is er een soort commitment... Hij wil het geen relatie noemen, dat benauwd hem.
Je hebt een onderbuik-gevoel dat er 'iets' niet klopt, maar je krijgt de vinger er niet achter en je wijt het aan het feit dat jullie een heel verschillende achtergrond hebben. Zijn wensen staan haaks op die van jou, waar jij op zoek bent naar stabiliteit en rust, wil hij de spanning en sensatie. Je probeert je grenzen aan te geven, maar daar wordt keihard over heen gedenderd. Je gevoel dat er 'iets' niet klopt wordt steeds vaker bevestigd....
Ondertussen ben je in een situatie beland waarin jij jezelf aan het kwijtraken bent... Tijdens gesprekken, (die HIJ voert want hij geeft jou totaal geen ruimte om ook maar iets te kunnen zeggen) krijg je vooral te horen hoe blij jij met hem moet zijn, hoeveel hij voor je over heeft, dat jij zonder hem niks van je leven maakt, dat jij niet zonder hem kunt, dat jij niet capabel bent om volwassen beslissingen te kunnen nemen enz... Hij trekt alle registers open om jou ervan te overtuigen dat hij toch wel een ècht geweldige man is en jij bent vergeleken bij hem eigenlijk niks. Geestelijk niet en ook qua uiterlijk is hij toch duidelijk de mooiste van jullie twee. Ondertussen raak jij meer en meer van jezelf verwijderd.
Je raakt je sociale leven kwijt, je raakt je eigenwaarde kwijt, je zelfvertrouwen is om zeep en je bent hem gaan geloven....wellicht red je het niet zonder hem. Volgens hem moet je hem wel hèèl erg dankbaar zijn dat hij zoveel tijd in je stopt, want geen mens zou het zo met je uithouden...met jou valt niet samen te leven.
En dan op een dag gaat het niet meer...je hebt alles geïncasseerd, je hebt alles van jezelf gegeven, maar voor hem was het niet genoeg. Voor het eerst sinds deze 'relatie' is begonnen, neem je je beste vriend in vertrouwen...
Op dat moment wèèt je dat je iets in beweging hebt gezet, opeens wordt er naar je geluisterd, je huilt omdat je opeens gezien en gehoord wordt èn je hoort voor het eerst in lange tijd dat er met jòù niks mis is, dat het niet aan jou ligt maar aan hem en dat het het beste is om zo hard en zo ver mogelijk weg te rennen....maar de angst houd je voor de zoveelste keer tegen.
En dan, als je al jaren verder bent, je aan je zelf bewezen hebt dat je het nog beter zonder hem doet dan met hem en dat jij zoveel meer rust èn plezier èn liefde èn stabiliteit in je leven hebt komt toch nog wel eens de gedachte voorbij:
Had je maar.... naar je gevoel geluisterd,
hem niet geloofd, beter stil gestaan bij dat onderbuikgevoel, niet naar hem geluisterd.... en zoek je nog steeds de schuld bij jezelf.
En ondertussen heb je zoveel kennis vergaard, deskundigen gesproken, geleerd en gestudeerd, dat je inmiddels weet dat jij je hier niet tegen kon wapenen.... je zat gevangen in het web van een narcist.
♡♡♡
Voor meer informatie over dit onderwerp en/of eventuele informatie-avond mag je contact opnemen via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.