Waarom wij 15 mei naar Den Bosch gaan
November 2015... Midden in de nacht gaat de telefoon: Pa heeft een maagbloeding, kun je direct naar het ziekenhuis komen?
Pa werd meegenomen voor een onderzoek om te kijken waar de bloeding precies zat. Wij mochten wachten in de dichtstbijzijnde wachtkamer. Na 5 minuten kwam de arts al bij ons terug; ´ik heb heel erg slecht nieuws voor jullie, we zijn een tumor in de slokdarm tegengekomen die de bloeding veroorzaakt`.
Onze wereld stortte gedeeltelijk in... Een week van onderzoeken, hoop en vrees brak aan met daaropvolgend een ´slecht-nieuws-gesprek´. Operereren en genezing niet mogelijk... wel verlenging door middel van chemo en bestraling.
Pa ging het traject in. Iedere maandag gingen we met hem naar de chemo. Maandagen met een lach en een traan. Fijne gesprekken, er voor hem zijn, hem bijstaan, grapjes die hij maakte en ondertussen het gif dat hem zou moeten helpen door het infuus zijn lichaam in zien stromen. Hij veranderde van een hard werkende man naar een ziek mens die niet kon accepteren dat hij niet meer zou genezen. Verdriet, boosheid, radeloosheid, het leek een achtbaan met dubbele loopings. Uiteindelijk kregen we in mei goed nieuws!! De chemo en bestraling hadden zijn vruchten afgeworpen! Er volgde een fijne zomer. Hij werkte in zijn bedrijf, zijn passie, hij ging weer een beetje in de tuin aan de slag, was wel moe maar dat was niet vreemd na alles wat zijn lijf had moeten doorstaan.
Eind augustus 2016...Pa aan de telefoon over de verjaardag van zijn kleindochter; `ik heb zo´n pijn in mijn rug, ik denk niet dat we heel lang kunnen komen´. Het goed bedoelde advies om naar de dokter te gaan vond hij onnodig; ´iedereen heeft wel eens last van zijn rug´. Na enig aandringen is hij toch gegaan, weer door de scan en weer volgde er een ´slecht-nieuws-gesprek´; uitzaaiingen in zijn rug...
De gedachte aan het feit dat hij er binnen afzienbare tijd niet meer zou zijn, was ondraaglijk...
Hij vocht, hij streed, hij kon het niet geloven en wilde het niet accepteren.
Op 11 april 2017 hebben wij afscheid van hem moeten nemen.
Zo goed en kwaad als het ging, moesten wij de draad weer oppakken. Het eerste jaar, alle eerste keren zonder hem. Het gemis op bijzondere momenten of dagen. De leegte, het besef dat zijn stem nooit meer te horen zou zijn, nooit meer advies vragen over technische zaken, nooit meer even met hem bellen, nooit meer horen hoe gek hij op zijn kleinkinderen is, nooit meer irriteren aan dingen die hij zei, waarvan je nu zou willen dat je je daar weer even aan zou kunnen irriteren...
Maar trots op ons mams die zo goed de draad oppakte en zo haar eigen leven opnieuw moest inrichtten, nooit klagen over het alleen zijn...
En dan is het een zondag in maart 2019... De telefoon gaat; ´ma heeft behoorlijke buikpijn, zullen we maar even met haar naar de dokterspost gaan?´
De buikpijn bleek veroorzaakt te worden door een dikke darm-perforatie en ze werd met spoed geopereerd. Er volgde een week met tegenslagen, maar de grootste tegenslag zagen we niet aankomen. Ruim een week na de operatie kregen we een telefoontje vanuit het ziekenhuis dat de arts ons graag wilde spreken. Het werd wederom een ´slecht-nieuws-gesprek´... Het stuk verwijderde darm was opgestuurd en de oorzaak van de perforatie was een darm-tumor. Dit nieuws kwam aan als een mokerslag... Nog geen 2 jaar na het overlijden van onze vader treft deze verschrikkelijke ziekte ons gezin opnieuw.
Het voelt als oneerlijk...te snel na alles met pa.... alles leek een beetje hersteld te zijn, we hadden onze weg gevonden om met het gemis te leven en nu staan we weer voor het traject en beleven we alles opnieuw maar toch anders; deze keer gaat het niet meer om pa maar om ons mams.
Het verdriet, de boosheid, de radeloosheid, de onmacht, het is er allemaal weer. Deze keer misschien nog heftiger dan toen het met pa gebeurde, het was de eerste keer dat deze vreselijke ziekte zo dichtbij kwam en we wisten niet precies wat er ging gebeuren en hoe het zou zijn. Nu weten we wat ons te wachten kan staan en dat gun je niemand....
Daarom staan wij 15 mei in de Bosch, voor het KWF.
https://acties.kwf.nl/fundraiser/berlindareurink