Verdwaald in het bos
Vanaf de plek waar wij wonen, is het ongeveer 20 minuten lopen naar een bos waar het fijn wandelen is. Mijn lief kent het bos, vanuit zijn kindertijd, op zijn duimpje. Ik loop dan waar hij loopt, heel volgzaam kan ik dan zijn.
Onlangs besloot ik om daar mijn dagelijkse rondje te gaan lopen, zonder mijn lief, maar met 1 van onze honden. Het begin ging goed, dat was allemaal nog herkenbaar. Ik liep voorbij het bospaadje waar ik de dag ervoor met mijn lief ingelopen was, want ik wilde wat extra kilometers maken. Het was puur genieten van de omgeving, de geur van het bos, van de stilte die geen stilte is en die je alleen in een bos hoort, het groen van de jonge blaadjes aan de bomen en van mijn vrolijke metgezel. Opeens realiseerde ik me dat ik toch ergens nog een pad tegen moest komen, wat linksaf ging, anders zou ik weer in de meer bewoonde wereld komen en dat wilde ik nog niet, ik had het immers heel erg naar mijn zin. Even later zag ik gelukkig een pad wat me de richting op bracht die ik graag wilde. Ik had bedacht dat als ik nog een keer linksaf zou gaan, ik dan weer op voor mij bekend terrein zou komen. Maar wat er ook kwam, geen pad meer wat linksaf ging... Rechtdoor en rechtsaf was geen probleem, maar ik had geen idee waar ik dan uit zou komen en ik moest toch ook weer een keer naar huis. Eigenlijk moest ik wel lachen om mezelf; het is namelijk niet de eerste keer dat me zoiets gebeurt. De gedachte: 'Berlin, je bent verdwaald in een onbekend bos', vond ik ook wel hilarisch, in een bekend bos was ik ook vast niet verdwaald!
En toen werd het filosoofje in mij wakker... Want eigenlijk is het wel een mooie metafoor;
Verdwaald in een onbekend bos... Is dat eigenlijk niet wat het leven is? Hoe vaak voelen we ons niet verdwaald op het levenspad? Nemen we allemaal niet eens een verkeerde afslag? Of blijven eindeloos op dezelfde rotonde hetzelfde rondje rijden en willen wel een afslag nemen, maar durven we het niet zo goed omdat we niet weten waar die weg ons brengt?
Juist in deze tijd van het Coronavirus, lijkt het pad dat we bewandelen een beetje hobbelig. De route is anders, de afslagen die we normaal gesproken gewend waren te nemen, blijken nu doodlopend te zijn. De gebruikelijke route naar je geliefden is opengebroken of er is een wegversperring waardoor je in alle gevallen op 1.5 meter afstand van je kwetsbare dierbaren, je ouders of opa`s en oma´s moet houden. De route die je met vrienden en vriendinnen bewandelde blijkt opeens ook heel anders begaanbaar, waardoor je contact op afstand hebt. In sommige gevallen is de weg naar het werk volledig onbegaanbaar geworden en moeten de taken die je voorheen op je werk uitvoerde, nu thuis gedaan worden. Daar, waar nog maar zo`n 8 weken geleden de files stonden, is het nu rustig op de wegen. De frustratie van elke dag in de file staan, heeft bij sommige nu plaats gemaakt voor de frustratie van het thuis moeten blijven.
Wat nu het mooie is aan verdwalen? De verrassing van waar je terrecht komt...Nieuwe wegen ontdekken, nieuwe uitzichten zien. Uiteindelijk kom je altijd weer op het pad dat je naar huis brengt.
