Zo werkt het dus...
Zo werkt 't dus...
Mijn zoon was zijn portemonnee kwijt. We zochten het hele huis af, maar hij leek onvindbaar. Lichtelijke paniek maakte zich van ons meester, want buiten wat contant geld en pasjes, zat er ook zijn ID-kaart in, die hij de volgende dag nodig had voor iets belangrijks... We gingen na waar hij in het weekend was geweest en hij pleegde telefoontjes naar mensen/locaties om te vragen of iemand zijn portemonnee misschien had gevonden. Maar nee, niemand had ook maar iets gezien...
Zijn zusje bleef erg kalm en bleef alleen maar zeggen: "hij ligt in huis, op je kamer ofzo. Voor mijn gevoel ligt ie gewoon boven". En hij bleef herhalen: "maar ik heb boven, samen met mam, alles goed nagekeken en hij ligt er echt niet!". Inmiddels was ook zijn vader gearriveerd en waren we met ons vieren aan het brainstormen, wat te doen, omdat de ID-kaart de volgende dag echt noodzakelijk was.
En toen opeens hoorde ik het... De stem. De stem die ik al ruim 3 jaar in het aardse leven mis. Die ik nooit zal vergeten en zo graag weer echt zou willen horen. De stem waar ik als kind door getroost werd, waar ik als puber mijn grenzen bij opzocht, waar ik gesprekken mee voerde, de stem die zo vertrouwd is, zo dichtbij en soms zo ver weg... Opeens was hij er. Het enige wat ik hoorde was luid en duidelijk: "wasmand!".
Ik riep naar mijn zoon: "kom! We gaan in de wasmand kijken, daar ligt ie!". Mijn zoon sputterde nog wat tegen met: "daar heb ik al gekeken, daar ligt ie niet". Maar ondertussen rende hij wel met me mee naar boven. We pakten een paar spullen uit de wasmand, ik pakte een broek van mijn zoon en ik zag 'm: de portemonnee!!
Kippenvel van kruin tot teen en zo ontzettend dankbaar.
Altijd bijzonder, telkens weer, om te ontdekken dat het echt zo werkt... ♥️
 